Als de re-entry niet bestond, zou het menselijk leven een van zijn meest aangrijpende rituelen verliezen. Natuurlijk zijn begrafenissen geen erg grappige tijden. Belastingaangifte ook niet. Maar zijn kleine neonbuis, zijn kleine potloodpotje, zijn kleine stront en zijn grote stront samen op dezelfde plek vinden, zijn vrienden achterlatend, de duinen en het gelach van de kinderen, hier is een beproeving van onbeschrijfelijke wreedheid.
Maar aan de andere kant, als de start van het schooljaar niet bestond, zouden we geen recht meer hebben op het vakantieverhaal van onze baas. We zouden deze mooie fabel niet meer horen, dit behoorlijk slecht vertelde verhaal dat de minste N+1 demystificeert (“Drie weken met Nadine, all-inclusive club, tafeltennis op slippers, aardappelen naar believen”) en dat ons doet zien , desnoods, hoe weinig ons privéleven het zijne hoeft te benijden. We zouden niet meer in onze sprankelende gedaante door de gangen van de kantoren kunnen lopen. We konden niet langer tien keer per dag “te kort” antwoorden op onze bezorgde en gebruinde collega’s over onze vakantie, in een moment van medeplichtige nostalgie en gedeelde pijn. We konden niet langer iedereen, met nauwelijks enige branie, vertellen dat we 2.000 berichten in onze inbox moeten verwijderen (ook al lezen we ze op het strand). We zouden niet langer recht hebben op het herhaalde advies van arbeidspsychologen en andere kampioenen die, geconfronteerd met de berg werk die zich tijdens de zomer heeft opgestapeld (dat wil zeggen, niet veel, we zijn toch in Frankrijk), aanbevelen dat we “prioriteer de taken”, wat betekent dat de list slim is, dat we eerst moeten doen wat belangrijk is en dan wat minder belangrijk is. We zouden de eerste helft van september verliezen, wanneer onze collega’s het minst irrelevant zijn en wanneer de meisjes de mooiste van het hele jaar zijn. We konden niet langer nadenken over onze vakantiefoto’s terwijl we emotioneel snikken.
En dan toch, als het begin van het schooljaar niet bestond, zouden we andere kansen op depressie creëren. De depressieve piek van september zou worden terugverdiend, als een belastingkrediet, en opnieuw worden uitgesmeerd over de andere depressieve pieken van het jaar, november en januari (wat echt katoen zou worden). Als de start van het schooljaar niet bestond, zouden al onze peilingen op zijn kop staan. Journalisten zouden hun favoriete kastanjeboom kwijtraken (samen met het baccalaureaat en de vrijmetselarij) en Claire Chazal zou niet meer kunnen berichten over de prijsstijging van schoolspullen. Tann’s zou failliet gaan. Leraren konden niet meer klagen vanwege voorinschrijvingen. Schrijvers zouden niet meer weten wanneer ze hun romans in boekhandels moesten stapelen. De baan zou verdwijnen (als dat al niet het geval is). Seizoenarbeiders verdienen het niet langer om seizoenarbeiders genoemd te worden. De appels zouden aan de appelbomen blijven plakken. We zouden voor eeuwig in korte broek moeten blijven. En God zou helemaal gek worden.
Nee echt. Laten we met een gerust hart teruggaan naar kantoor. Zo draait de wereld veel beter.
