ENS Cachan of SUPELEC, desnoods… geeft toe, Grootprins Monsieur V.
Mr. V wil een hoogvliegende, zakelijke kandidaat. Niet een van die afgestudeerden die de Provinciale IUT’s achtervolgden door zich vast te klampen aan de karren van werk-studie. Met bovendien, als het een professioneel baccalaureaat is. Nee, nee, de mechatronica-ingenieur die het groene linoleum van deze uitdager van elektronische apparatuur betreedt, zal een ‘echte’ ingenieur zijn, een goede zaak.
En gespecialiseerd in transport. Maar niet zomaar een.
Terwijl mijn collega, wiens neuronen allemaal rood knipperen met het woord “sluiten” erin, gewoon tegen meneer V zegt: “Ja, ja, dat is logisch…”, luister ik geduldig naar mijn cliënt die het verschil uitlegt. tussen een auto en een vrachtwagen. Wij zijn op zoek naar een “Hoge Po”. Een soort die ongetwijfeld gedijt in het stimulerende Heavyweight Universe. De auto is voor de middelen. Een nieuw tijdperk staat op het punt aan te breken op het gebied van vrachtwagenbesturingen. We wachten op nieuw bloed, blauw bloed.
Dhr. V, directeur R&D is klaar. De heer V is tevreden. Ja, je hebt het over vijf weken. Ja, het is minder dan 6 maanden garantie. Een mooi wit kraagproduct met kuiltjes en een mooie vouw op het pak. We gaan naar het kantoor van de heer H, projectmanager, direct leidinggevende van toekomstig -ingenieur -sokken -in -wol- 4 zoon -uit Schotland. Maar mijnheer H is genuanceerder.
Sterker nog, hij is helemaal in de war. Hij wil geen X-Mines-Pont-Normale Sup. Echt niet. Wat nodig is, is een jong kind, een heel jong kind. Wie wil het leren, wie weet een beetje van boordelektronica, maar een beetje is echt genoeg. Hij moet zich heel, heel lang op zijn gemak voelen in zijn positie. Het is een heel klein heel klein bericht, hierboven, er is niets, de woestijn, geen evolutie.
Snel verwijderen we de kuiltjes, de plooi van de broek, we voegen acne puistjes toe en het uiterlijk van een verloren puppy. Monsieur H bijt op zijn nagels terwijl hij de koffie opzet. Hij kijkt ons argwanend aan. Alsof we voor zijn verbaasde ogen een begaafde 24-jarige mechatronische man zouden materialiseren, vastbesloten om zijn baan te stelen, zijn hitteverzegelde bestanden en die zijn vrouw binnen het uur kent. Jonge mensen van tegenwoordig gebruiken, weet je…
De HRD verwelkomt ons met een bezorgde houding. Het gaat niet zo goed tussen meneer H en meneer V. We hadden het bijna geraden. De nieuwe rekruut in vrachtwagencontrolesystemen zal moeten temperen, de geit en de kool sparen, zich heel klein maken en tegelijkertijd heel goed zijn. Het verheven uitzicht van een genie in de nederige schil van een stagiair. “Ja, ja, dat is logisch…”, vervolgt mijn collega maar met iets minder overtuiging schrijf ik het op. Alleen het bedrag van zijn honoraria zorgt ervoor dat hij een schijn van enthousiasme behoudt.
Wat mij betreft, ik zeg niets en ben, neerslachtig, de beweging van de adamsappel van de HRD.
Een schizo. Ik zoek gewoon een schizo.
Mijn functieprofiel krijgt vorm: M/V Mechatronics Engineer van opleiding heb je minimaal twee jaar ervaring in de transportsector. Vloeiend Engels verplicht.
Gewenste persoonlijkheidssplitsing.
* Over Marie La Fragette
Marie La Fragette, 27, werkt bij een rekruteringsadviesbureau. Ze is de auteur van toneelstukken en koppensnellen die in 2010 de Current Woman Novel Prize won.
