Zonder de hoogleraar mediageschiedenis in UFR te spelen van “management van functionele organisaties van ergonomische ontwikkeling”, heeft internet onze relatie met werk aanzienlijk veranderd.
Neem bijvoorbeeld headhunting.
Er zijn nog minder dan 10 jaar voordat Facebook, Twitter, Viadeo en co, je was als een arme uitbestede callcentermedewerker die werd geconfronteerd met een lijst van 200 namen met geen andere uitlaatklep dan te lachen als de naam van de kandidaat raar was, zoals Monsieur Boulon die werkt in een notenbedrijf. Het vloog niet erg hoog, maar het was nog steeds zo vergeleken met de verveling om 200 automotive procesingenieurs hetzelfde argument te vertellen dat dezelfde bezwaren oproept waarop we reageren met dezelfde argumenten…
Nou ja, want zonder de woede van procesprofessionals in het algemeen en autofabrikanten in het bijzonder te willen wekken, lijkt niets meer op het carrièrepad van ingenieur A dan dat van ingenieur B bij zijn concurrent. En plotseling, voor je Excel-werkmap, maakte je enorme fouten vanwege je diepe verveling en je gebrek aan concentratie (zoals iemand noemen bij de naam van zijn collega die de bottom line op je spreadsheet was, wat betekent dat je het verprutst twee kandidaten, uw geloofwaardigheid, die van uw bedrijf en met een beetje geluk die van uw klant).
En dan de sollicitatiegesprekken. De ketting. 8 procesingenieurs per dag. En altijd met dezelfde zorg voor respect voor techniek in het algemeen, durf ik toch te zeggen dat niets meer lijkt op de baan van procesingenieur bij A dan de baan van procesingenieur bij B.
Maar dat is allemaal voorbij. Het was voor het internet. Voor Facebook. Voordat je gaat bloggen. Voor bedrijfssites waar managers en executives glimlachend in pakken poseren, leunend tegen een verdacht groene struik.
Nu zijn alle deelnemers sterren. Ik ken de exacte impact van internet op de wereldeconomie niet, maar ik kan het zien op de verergering van het individu. Met internet ensceneert iedereen zijn originaliteit, zijn bijzonderheid. We drukken ons uit met eigenzinnige en originele opmerkingen. Shots van jezelf in badpak kruisen met briljante reacties op politiek en de staat van de samenleving. Iedereen heeft een mening (dat is normaal) en deelt (daar wordt het minder voor de hand liggend).
En het internet is de mogelijkheid om elke dag de hoogmis van je kleine persoon te laten zeggen. En voor de recruiter brengt het de Excel-spreadsheet serieus tot leven. Dopuis en Dupuis kan ik niet meer met elkaar verwarren, de een is fan van Japanse boeketten en de ander heeft een blog over tuning in Mayenne.
En zo gaat het verder in het interview. De Star Ac stopte na 7 seizoenen. Maar het heeft zich verspreid naar alle lagen van de individuele koningsmaatschappij. En vandaag praten zelfs de ingenieurs als reality-tv-deelnemers, minus de ultrastrakke broek. “Ik heb mezelf overtroffen”, “Ik heb karakter”, “Ik waardeerde de opmerkingen die tegen mij werden gemaakt niet”, “Ik ben op zoek naar nieuwe uitdagingen”, zijn net zoveel taaltics als we tegenkomen en waarnaar we soms willen om te antwoorden “we gaan ontspannen, ik zie je alleen om bouten te ontwerpen, uiteindelijk niet om de Zenith te doen”.
Maar uiteindelijk gaan we uit van de tijdgeest waarin de kandidaat zelf met een kleine glimlach je hand schudt en zegt: “Hé, je bent niet zoals op de foto…”
Elk in hun kleine tuin, meer openbaar dan geheim, hebben de bewoners van de internetplaneet allemaal een kleine microfoon om te schudden….
* Over Marie La Fragette
Marie La Fragette, 27, werkt bij een rekruteringsadviesbureau. Ze is de auteur van toneelstukken en koppensnellen » die de prijs won voor de roman Femme Actuelle.
