Yolanda Diaz kon de brief van één niet negeren jonge werknemer die zaterdag 18 mei 2024 werd gepubliceerd in de krant El País. Daarin begon de vrouw met te zeggen: “Ik heb een week geleden mijn baan opgezegd” en gaat verder opsomming van de redenen dus hij moest die beslissing nemen. Redenen die verband hielden met de druk en het misbruik op het werk waar hij in het bedrijf onder leed en die zijn geestelijke gezondheid hadden geschaad.
Daarom was de minister van Arbeid dat ook krachtig met zijn uitspraken op het sociale netwerk, X (voorheen Twitter), waarin staat dat “Geen enkele baan boven geestelijke gezondheid staat. Het is een plicht om te strijden voor het welzijn van de werkende mensen geconfronteerd met een model dat talent verplettert”.
Geen enkele baan gaat boven onze geestelijke gezondheid. Het is een verplichting om te vechten voor het welzijn van de werkende mensen, tegenover een model dat talent verplettert.
Ik raad u aan deze brief aan de directeur voor te lezen @elpais_espana https://t.co/AxqE3gNCwJ
— Yolanda Díaz (@Yolanda_Diaz_) 18 mei 2024
Wat staat er in de brief die Yolanda Díaz ontroerde?
De tekst werd zaterdag 18 mei 2024 gepubliceerd in de rubriek van de krant El País, ‘Brieven aan de directeur’. In het kort beschrijft Alba Lorenzo uit Madrid, volgens de handtekening van de lezer, de situatie van honderden jongeren in Spanje, die geestelijke gezondheidsproblemen ondervinden als gevolg van mishandeling door bedrijven. Houdt vol dat “Het is niet zo dat er geen banen zijn, maar dat de salarissen niet genoeg zijn om de onbetaalbare prijzen te betalen.”, alsof hij wil stoppen met het delen van een flat.
“Een week geleden heb ik mijn baan opgezegd. Toen ik begon, kwam ik elke dag huilend thuis vanwege de manier waarop ze me behandelden, en het werd er niet beter op. Het was mij nog nooit overkomen, maar ik begon me erg onzeker en verdrietig te voelen. Mijn familie vroeg me om het te verlaten, maar aangezien de plaats beroemd was, geloofde ik dat als ik volhield, dit mijn carrière een boost zou geven. Het enige dat ik heb bereikt, is dat ik twee jaar in therapie heb doorgebracht om mijn zelfrespect weer op te bouwen. Wat mij het meest verbaast en bedroeft is dat wanneer mijn vrienden mij aan iemand voorstellen, ze als een prestatie zeggen: ‘hij heeft net zijn baan verlatenEn mensen, dertigers zoals ik, feliciteren mij meteen. We weten allemaal wat we moeten verdragen om genoeg te kunnen verdienen om niet langer bij huisgenoten te wonen. Het is niet zo dat er geen werk is, maar dat de salarissen niet genoeg zijn om de onbetaalbare prijzen te betalen. Laatst zag ik een vacature bij de beroepsvereniging waar ik lid van ben, ze vroegen om ‘een persoon met een sterke mentaliteit’. Hoe dan ook, wat ze ook zeggen, dit zijn moeilijke tijden voor jongeren“. Alba Lorenzo, Madrid.