74% van de werknemers is bereid om naar een van de 12 regionale metropolen te verhuizen
We dachten dat de ranglijst van ‘favoriete steden’ uit de mode was. Het moet gezegd worden dat er tien jaar lang elk jaar tientallen verschijnen. Na Covid hebben we er uiteindelijk geen aandacht meer aan besteed, eenvoudige weerspiegelingen van fantasieën met heel weinig acteerwerk (Een timide go-green”: France Stratégie werpt licht op de zogenaamde post-Covid stedelijke exodus). Het is in deze context dat de eerste barometer van onderzoeksinstituut Odoxa* probeert de vlam weer aan te wakkeren. Gepubliceerd op 15 november, richt het zich op de aantrekkelijkheid van “metropolen” op verzoek van de kantoorexploitant Newton Offices en het territoriale verankeringsondersteuningsbedrijf Stan.
Eerste observatie: vier jaar na de gezondheidscrisis zijn de fantasieën intact en kriebelt de wens om te verhuizen nog steeds onder werknemers. Op de 1085 medewerkers ondervraagd (vertegenwoordiger van de Franse werknemers)* zegt 74% van hen bereid te zijn om naar een van de 12 regionale metropolen te verhuizen.
🌞 Een korte geschiedenis van de ranglijsten van ‘favoriete steden’
Helio (zon) en halio (zee) tropismen blijven bestaan
“Op weg naar het zuiden!” » Volgens deze barometer bieden de metropolen in het zuiden van de Loire de beste attracties als zich een professionele mogelijkheid voordoet om zich in een andere stad te vestigen. Het is in Bordeaux dat werknemers zich het liefst zouden vestigen (48% van de respondenten) vóór vier andere “zuidelijke” metropolen: Nice Côte d’Azur (46%) Montpellier Méditerranée (ook 46%), Toulouse (44%) en Aix- Marseille (40%).
Onder de werknemers is het heliotropisme nog volop van kracht: ze willen naar de zon toe.
Gaël Sliman, voorzitter van Odoxa
In het onderzoek zijn ook werkgevers ondervraagd. Voor hen speelt het effect van de zon een iets minder grote rol: ze zouden zichzelf zeker, net als werknemers, hun bedrijf in Bordeaux zien vestigen, maar Lyon en Lille (en niet Nice, Montpellier of Aix-Marseille) hebben meer voorkeur op de tweede en derde plaats. plaats.
Klik op de afbeelding om te vergroten
In een gelijkwaardige functie is bijna één op de twee werknemers bereid om geografisch te verhuizen
“44% van de werknemers is bereid om geografisch te verhuizen, ook al krijgen ze geen beter salaris of betere professionele voorwaarden aangeboden. Dat is bijna één op de twee werknemers! Natuurlijk zou de overstap met een “boost” in salaris of functie een pluspunt zijn, maar voor velen van hen is het niet onbetaalbaar.” merkt Gaël Sliman op.
Het percentage vertrekkandidaten stijgt zelfs tot 62% voor werknemers in het grootstedelijk gebied van Parijs, dat als de minst aantrekkelijke van de twaalf geteste grote metropolen wordt beschouwd: slechts 29% van de werknemers zou bereid zijn zich daar te vestigen.
Hoe jonger ze zijn, hoe minder banden ze hebben, hoe groter de kans dat ze zullen vertrekken: 64% van de 18-24-jarigen zegt bereid te zijn om te vertrekken, zelfs onder gelijkwaardige salaris- en positievoorwaarden. Maar zelfs als ze eenmaal gesetteld zijn en ouder zijn, is er nog steeds een groot aantal van hen dat wil verhuizen: dit is het geval voor 44% van de 35-49-jarigen en 33% van de 50-64-jarigen.
Kwaliteit van leven, een niet-onderhandelbaar criterium
Werknemers zoeken in andere metropolen naar wat ze in hun huidige leven missen: een beter kwaliteit van het leven (78%), één omgeving en een geografische locatie prettiger (65%) en a vastgoedmarkt toegankelijk (55%).
” Door kwaliteit van het levenmedewerkers begrijpen veiligheid, netheid, het aanbod van diensten en vrije tijd”, specificeert Gaël Sliman. En voor het criterium omgeving/geografische locatie, denken ze na over het klimaat, de nabijheid van de natuur of de zee, de kwaliteit van de groene ruimten, de mate van vervuiling of het milieubeleid dat de metropool voert. Tenslotte wat betreft vastgoedhet is niet alleen de prijs van huisvesting die werknemers onder de loep nemen, maar ook de kwaliteit en beschikbaarheid ervan”.
Paradigmaverschuiving: economische dynamiek is niet genoeg
Nog een belangrijke les: de economische dynamiek van een metropool geldt slechts als een belangrijk keuzecriterium voor 22% van de werknemers, terwijl het essentieel is voor 59% van de bedrijfsleiders die dit op één lijn stellen met de kwaliteit van leven (60%).
Het is een paradigmaverschuiving. Tien jaar geleden constateerden we een totale correlatie tussen de aantrekkelijkheid van metropolen en hun economische indicatoren: groei, werkgelegenheid, investeringen, enz. Tegenwoordig zijn levenskwaliteit, cultuur en onderwijs de belangrijkste keuzecriteria. Onder hen worden veiligheid, het milieu en de toegang tot zorg niet meer onderhandelbaar.
Georges Maregiano partner bij KPMG Frankrijk
Vanuit dit gezichtspunt is de agglomeratie Groot-Parijs, zowel voor bedrijfsleiders als voor werknemers, de meest dynamische, maar wel de minst aantrekkelijke van de twaalf geteste metropolen. “Het bewijs dat dynamiek niet alles is voor bedrijfsleiders: de metropolen die zij economisch veruit het meest dynamisch beschouwen – Parijs en Lyon – behoren niet tot de metropolen die hen het meest zouden aantrekken voor een vestiging »onderstreept Gaël Sliman.
Om talent aan te trekken of te behouden, blijven minder ‘sexy’ steden samen met bedrijven investeren om deze zeer gewaardeerde levenskwaliteit mede op te bouwen.
* Volledig rapport Odoxa-onderzoek voor kantoren in Stan en Newton met 1.085 medewerkers en 312 bedrijfsleiders. november 2023.
