aan het einde van het artikel.
Dit is het verhaal van een goed opgevoede jongeman. Die luistert naar alle adviezen. Dat vinkt zoveel mogelijk vakjes aan. Maar dat botst op een muur.
Dubbele graad en Engelse taalvaardigheid
In een land dat dubbele vaardigheden vereert, won hij aan het begin van het 21e millennium dus een universitair diploma in de biologie bekleed met een Masterdiploma van een topmanagementschool.
Recruiters willen meertalige medewerkers? Laat maar zitten. Op 24-jarige leeftijd vertrekt David, CV onder de arm en 1000 euro op zak, om zijn Engels in het buitenland te perfectioneren. Na een paar klusjes en toen hij eenmaal Engels had geleerd, pakte hij het op een marketing product manager positie waardoor hij zijn dubbele competentie wetenschap + management kan gebruiken. Op het spel: 2.500 euro netto per maand. Hij bleef daar 4 jaar. Voordat hij terugkeerde naar Frankrijk, profiteerde de jongeman van de crisis van 2008 om zijn ervaringen te verfijnen met een roadtrip naar de Verenigde Staten. Goede carrièrestart.
Exportverkoper al 12 jaar in de regio
David keert dan terug naar zijn geboortestreek. Hij wordt aangenomen in een bloeiende industrie en vestigt zich in een stad van 50.000 inwoners. Ook hier bleek zijn inzet om wetenschappelijke studies en managementexpertise te combineren een winnaar. Tot 2020 gebruikte hij zijn kennis van biologie, zijn bedrijfskunde en zijn tweetaligheid in het Engels om het beroep van commerciële export. Richting Europa, China, Indonesië of Brazilië.
Mijn toenmalige werkgever was blij met mij. Ik begon bij 29.000 euro bruto per jaar en kreeg eind 2020 55.000 euro. Een mooie vooruitgang. Een spannende maar vermoeiende baan die ingewikkelder wordt na mijn scheiding en het gezamenlijk gezag over mijn kinderen. Ik moest mijn bewegingen verminderen.
De schok van een ontslag en dan een omscholing
2020 komt eraan en deze sinistere vrijdag met een onschuldige ontmoeting, om 17.00 uur, met de directie.
De bijeenkomst was naar mijn mening bedoeld om de kwestie van de werving aan de orde te stellen, zegt hij. Mijn leider zag het anders. Hij legde me uit dat mijn levenskeuzes schadelijk waren voor zijn samenleving. Het is duidelijk dat ik volgens hem “met mijn kinderen een bal en ketting om mijn voeten had gedaan”. … Ik had een maand om te vertrekken.
Een shock. En maanden om te herstellen.
Begin 2021 wordt de veertigjarige geremotiveerd. Hij besluit na te denken over een omscholing. Bedrijfsleider blijven maar overstappen naar een sector waar hij het gezamenlijk gezag en zijn verplichtingen als alleenstaande vader kan verzoenen met zijn dagelijkse job. Zeg vaarwel tegen lange reizen naar het buitenland, hij wil een baan dicht bij huis waar je niet al te ver voor hoeft te reizen. Hij kiest voor de vastgoedsector en meer specifiek voor vastgoedontwikkeling. Niet de eenvoudigste, maar wel de meest winstgevende, zoals we hebben uitgelegd in deze enquête “Converteren naar onroerend goed: tips en doodlopende wegen”.
Om zichzelf alle kansen te geven, begint hij aan een diplomacursus die hij met zijn eigen geld financiert.
Een zeer gesloten sector die de deur niet opent voor bekeerlingen
Tegelijkertijd begint hij bedrijven in zijn regio te werven. Tien jaar commerciële ervaring, doorlopende diplomaopleiding, een diploma van een topschool, internationale ervaring, perfect Engels. Met deze troeven moet het vlot gaan. Honderd sollicitaties later is David gedesillusioneerd
Ik begrijp het niet, hij ademt. Ik ben super gemotiveerd. Ik ga ermee akkoord mijn financiële claims te verlagen. 30.000 euro bruto per jaar zou mij passen om te beginnen. Maar niemand antwoordt mij. Een wervingsbureau, moe van de strijd, vertelde me dat hij geen begeleidingsadviseur was.
De weinige werkgevers die een gesprek met hem hebben aanvaard, leggen uit dat hij niet over de vereiste ervaring beschikt.
En dan te bedenken dat de advertenties de zoektocht naar een zogenaamde persoonlijkheid benadrukken. Ik ben meer dan gemotiveerd. Ik vorm mezelf. En niks. Toch heb ik het gevoel dat ik mezelf de middelen heb gegeven om te slagen. Ik wil ’s morgens vroeg opstaan, de straat oversteken om een baan te vinden. Niks te maren.
Werkgevers niet in staat potentieel te detecteren
David wijst op de hypocrisie van werkgevers in deze sector die de feiten niet op één lijn brengen met hun woorden:
Sommige werkgevers adverteren dat ze jongeren gaan opleiden in hun vak bij gebrek aan kandidaten. Dus solliciteer ik voor dezelfde bedrijven die het menselijk kapitaal benadrukken, het welzijn van hun werknemers. Ik zie vooral interviews waarin mij vragen worden gesteld over mijn familie, mijn geboorteplaats. Allemaal in 20 minuten plat. Maar mijn vaardigheden zijn dupliceerbaar. Mijn huidige opleiding is van hoge kwaliteit. Hebben recruiters de voorkeur aan mensen in de baan?
Zes maanden na het einde van zijn werkloosheidsrechten en op een moment dat bedrijven klagen over het tekort aan kandidaten, wijst David met de vinger naar hun ontoereikendheid voor de vaardigheidscrisis:
Het is niet waar dat de Fransen niet willen werken. Ze worden vooral geconfronteerd met bedrijven die niet weten hoe ze potentieel kunnen detecteren en een kans geven aan een profiel dat niet strikt identiek is aan het profiel dat ze altijd hebben aangeworven. Ik ben niet de kloon waar ze op hopen, maar mijn aanpassingsvermogen blijkt uit mijn omscholing. Ik heb niet voor de makkelijke weg gekozen, deze conversie is niet voor iedereen toegankelijk. Maar mijn gesprekspartners lijken het niet te zien. Ik wil werken, maar niemand wil me een kans geven.
* De voornaam en bepaalde biografische elementen zijn op verzoek van de betrokkene gewijzigd om zijn anonimiteit te bewaren.
