We bevinden ons in de gelambriseerde lounges van een groot Parijs hotel. Er is een platform opgericht waarop een tafel rust die is bedekt met rood fluweel, passend bij de theaterstoelen die als kruisen op een Amerikaanse militaire begraafplaats zijn uitgelijnd.
Drie gevouwen kartonnen rechthoeken geven de namen van de sprekers aan, omdat het woord vandaag voor vrouwen is, zijn we op een “Woman Event” georganiseerd door een grote Amerikaanse bank voor een van de meest veeleisende beroepen die er is, fusie-overname.
Later gaan we proosten.
De vergadering bestaat natuurlijk uit vrouwen, en de slecht organiserende HR-manager heeft geen pruik op maar moet zich in een hoek van de kamer opstellen en zich heel klein maken om de sfeer niet te bederven.
De eerste spreker neemt het woord om haar achtergrond te presenteren en de boodschap over te brengen dat het inderdaad mogelijk is om een volbracht gezinsleven en een baanbrekende carrière te leiden in een beroep waarbij je “goedemiddag” wordt verteld als je om 11.00 uur vertrekt. p.m.
Ze is 43 jaar oud. Italiaans, ze spreekt onberispelijk Engels, en overspant haar carrière, doorzichtig indrukwekkend. Over haar gezinsleven zal alleen melding worden gemaakt via haar kinderen, “aan wie ze zich volledig wijdt als ze die heeft, de voorkeur geeft aan kwaliteitsmomenten en niet aarzelt om deze weekenden haar laptop los te koppelen”.
De tweede spreker begint.
Engels, ze is 52 jaar oud, ze is nooit getrouwd en gaat ervan uit. ‘Geen tijd’, zei ze lachend. Ze legt met schorre stem geformatteerd met bruine maïstabak uit dat ze vorig jaar als algemeen directeur aan “DE” grootste transactie van de groep heeft gewerkt en dat het ongelooflijk lonend was om gemengde teams te kunnen leiden zonder dat dit geen enkele vorm van probleem. Ze praat alleen over werk, en schrijft over deze geweldige bank waarin alles mogelijk is.
Eindelijk spreekt de derde spreker.
Jongere, ze spreekt met een zachtere stem, en we voelen ons de voormalige goede student van de cursus Franse excellentie. We hebben ook het gevoel dat ze de tegenslagen van het syndroom van de goede student heeft geleden, dat ze het wil, maar voorlopig aan niemand. Ze beschrijft haar reis, de genomen stappen, de gevoelde glazen plafonds, en als we een beetje vermoeidheid kunnen waarnemen, zijn we gevoelig voor de hoop die uit haar toespraak komt, vol intelligentie en totaal verstoken van bitterheid.
Ze is zevenendertig jaar oud, ze is vrijgezel.
Over de DRHache
De DRHache wist zijn eigen leven in stukken te hakken: hij woonde in Azië en Engeland, flirtte met de financiële markten om uiteindelijk voor mensen in een grote financiële groep te zorgen. Praat met de DRHache, hij gaat graag diep en zal je niet lang aan de oppervlakte laten.
