De telefoon staat op luidspreker en we horen het geluid van verfrommelde papieren en de kenmerkende zuchten van HR die een voor een al je kostbare cv’s ontmantelt. Over het algemeen komen we hoopvol aan bij de debriefing, en deze vrijdag ontsnapt mijn collega niet aan het spel van bloedbad op stapel cv’s.
Deze keer, luisterend naar zijn luidspreker, zijn het niet de gebruikelijke grieven die naar voren komen, maar een keer kan het geen kwaad, fijne sociologische beoordelingen. “Wees specifieker? », vraagt ze hem voorzichtig. En ik trek op mijn beurt een groot vraagteken in de lucht want ondanks mijn bijna briljante cursus filosofie, generatie XY, weet ik het niet.
En nu begint RH te poneren over de generatie van zappers en genieters die in de wereld van werk arriveren. En hier zijn we aan het roddelen over de jonge mensen van vandaag, terwijl we met z’n drieën waarschijnlijk de wettelijke pensioengerechtigde leeftijd niet bereiken (tenminste, in het tempo waarin de zaken gaan…).
Generatie XY is de Net-generatie, die een intuïtieve kennis heeft van nieuwe technologieën (ik ontkom persoonlijk volledig aan dit axioma), die ASSEDIC gebruikt, waarvoor RTT in opleiding nodig is, om de wereld rond te gaan, die werkgevers zapt op basis van zijn humeur en druk weigert .
Het is de generatie Dorothée die om zijn appel eist, die vraagt alvorens te geven, die de uitdaging als onderdrukking beschouwt.
Geïntrigeerd door deze debriefing, voerde ik mijn onderzoek uit met klanten en bevriende managers en daar was het alsof ik over de grote boze wolf had gesproken en een taboe-angst had losgelaten. Verhalen ontstaan als stadslegendes.
Generatie XY is de angst van recruiters.
Er zou een student van Sciences-Po zijn die zou hebben gevraagd om uren bij te komen na het luisteren naar een college buiten kantooruren. Een ingenieur-stagiair zou zich beledigd hebben gevoeld dat hij met Kerstmis geen veertien dagen vakantie had om op cruise naar Bali te gaan. Een jonge afgestudeerde bedrijfskundige zou in opstand zijn gekomen omdat hij zelf fotokopieën moest maken.
Er zijn zelfs sommigen, vertelde me een zaakvoerder dat dit onderwerp zichtbaar op de rand van een zenuwinzinking lijkt, die vragen om een getimede pauze om hun koffie om 10.00 uur te hebben.
Dus, de jonge mensen van vandaag, echt rot, onstabiel en assertief verwend? Kan zijn.
Maar tot hun verdediging begonnen ze hun studie met de val van de Twin Towers, kenden de buitencentra meer dan de Bonne Maman-broodjes, vreesden het einde van de wereld voor 2012 en werden getroffen door de crisis voordat ze zelfs maar begonnen te werken.
Later die avond maak ik een wandeling door de zandbak en zie ik een tweejarig elfje woest een klein meisje met een varkensstaart aanvallen met een schop. Zijn moeder zei met een verontschuldigende glimlach teder tegen hem: Leo, ik denk dat het kleine meisje dat niet wil, mijn liefste “.
Ik weet niet hoe deze generatie zal heten, maar ik hoop in 2030 geen vrijdag debriefing meer te hebben…
* Over Marie La Fragette
Marie La Fragette, 27, werkt bij een rekruteringsadviesbureau. Ze is de auteur van toneelstukken en koppensnellen die in 2010 de Current Woman Novel Prize won.
