We hebben allemaal in ons hart een 24 of een 31 december om door de lege open ruimte te spoken met een puntige hoed en een gestripte doos chocolaatjes om ons gezelschap te houden.
Omdat je stagiair bent, of teamleider of gewoon omdat je dit jaar het schip op je beurt moet houden, je in het halfduister van de verlaten kantoren zit en je het gevoel hebt slachtoffer te zijn van een bijzonder verwrongen plot om je daar te vinden, alleen, als je thuis bent, weet je zeker, tante Gertrude vertelt al vrolijk sappige grappen over de oude generatie.
En aangezien er niets meer is dan de dag voorbij zien gaan, ga je aan het werk. Niet helemaal dezelfde tijd als gewoonlijk. Je dwaalde een beetje door de gangen om verschrikte blikken uit te wisselen met de anderen die, net als jij, “op afroep” zijn. Je dronk een cappuccino met een beetje cacaopoeder om het feestelijker te maken in plaats van je espresso, kuste de bovenbuurvrouw die meestal maar een vaag knikje geeft en liet je vriendin de pailletten van je t-shirt zien. En daar hielden je occasionele concessies op.
Je zei tegen jezelf dat het uiteindelijk een dag was als alle andere en dat net als jij veel dokters, brandweerlieden of oesterverkopers aan het werk waren en dat het geen dood was en dat je over 8 uur bij tante Gertrude zou zijn geweest als de sneeuw was niet te ijzig.
Maar aangezien u in feite geen dokter, brandweerman of oesterverkoper bent, was de dag, ondanks uw goede wil, niet helemaal normaal.
Je bent een koppensneller. En het is jouw taak om mensen te bellen om hen de baan van het jaar aan te bieden. En dat doe je met overtuiging. Althans in eerste instantie.
Je voelt je als een haar in de soep in deze pluizige dagen. Met het kerstkoor, het geroezemoes van kinderen en de motor van het schelpdiermes op de achtergrond verklaar je je identiteit met al het enthousiasme waartoe je in staat bent. “arme meid die vandaag en tegelijkertijd telefoneert, maar wat zit ze me dwars, als Jacques me probeert te bereiken, ik weet niet eens hoe ik de dubbele oproep moet beantwoorden “. Over het algemeen beloof je haar daarom de 26e of de 2e op een lagere tijd en datum terug te bellen en troost je met het feit dat je toch contact hebt opgenomen. Ze zal je in ieder geval herinneren…
En soms kom je een soulmate tegen die ook over haar scherm het bevroren landschap scant, dromend van sneeuwballengevechten, kastanjes boven een houtvuur en een glas champagne. En daar is het de jackpot omdat soulmate echt wil praten om de tijd te doden. En hij, die je op een gewone dag misschien heeft gezapt onder het voorwendsel van vergaderingen of een belangrijke lunch, is er alle oren voor, klaar om met je te dromen van de functie van marketing- en communicatiedirecteur voor een groot groeiend merk. En je krijgt de winnende datum op kerstavond of de 31e.
En daarom zal er volgend jaar en weer de volgende jaren altijd in de jachtkasten een stagiair, een baas of een ongelukkig persoon zijn die zal vasthouden aan de grote depressie van de vakantie, tussen een cotillion en een Ferrero-rots…
* Over Marie La Fragette
Marie La Fragette, 27, werkt bij een rekruteringsadviesbureau. Ze is de auteur van toneelstukken en koppensnellen » die de prijs won voor de roman Femme Actuelle.
