Het ontkrachten van de mythe van het ‘gebrek aan kandidaten’
Magalie Auger is een voormalig HR-directeur en ex-CEO die in oktober 2023 onafhankelijk coach werd. Twintig jaar in het hart van de rekruteringsmachine, het volstaat te zeggen dat ze moeilijke tijden heeft gekend. En soms droeg ze zelf bij aan het enigszins discriminerende systeem.
“Toen ik in het vak begon, kreeg ik een zwaarlijvige kandidaat. Tijdens het interview voelde ik me super ongemakkelijk, dus ik vond het moeilijk om argumenten te vinden om mijn kandidatuur voor de teams te verdedigen. Om mijn stereotiepe voorstellingen te overwinnen, werkte ik aan mezelf en ontmoette ik zwaarlijvige werknemers op het werk”herinnert ze zich.
Want voor deze dochter en kleindochter uit een communistisch arbeidersgezin dat noch de bazen, noch de HR-managers in haar hart had, was er geen sprake van dat ze in de mal zouden passen en de stereotypen en discriminerende vooroordelen (soms onbewust) van recruiters zouden reproduceren. Door de jaren heen probeert ze zoveel mogelijk in lijn te blijven met haar persoonlijke waarden. Niet altijd gemakkelijk, om het zacht uit te drukken. Tot de dag dat ze werd ontslagen uit haar functie als CEO van de Kamer van Koophandel en Ambachten van de regio Nouvelle Aquitaine.
Ze besluit zichzelf te lanceren als onafhankelijk coach en haar vrijheid van meningsuiting terug te winnen. Op LinkedIn hekelt ze uiteindelijk de beroemde oorlog om talent.
De media verspreiden het idee dat er in Frankrijk een tekort aan talent is, maar dit is volkomen onjuist. Politici suggereren ons zelfs dat werklozen lui zijn, en dat is net zo onjuist. Bedrijven zouden kandidaten tekort komen. Daarom zouden ze niet kunnen rekruteren. Onwaar natuurlijk!
Magalie Auger
De 20 profielen die recruiters niet aannemen
En om er één op te noemen twintig kandidaatprofielen beschikbaar op de markt, maar recruiters willen geen mensen aannemen. En het moet gezegd worden dat zijn lijst nogal waar klinkt (bron: Linkedin-bericht van Magalie Auger ):
- Jonge afgestudeerden met een diploma, maar zonder ervaring
- Senioren met veel ervaring, maar ontslagen uit hun vorige baan
- Operationele dertigers, maar die willen telewerken of een 4-daagse werkweek
- Managers van in de veertig, maar die te veel kosten
- Gemotiveerde werklozen, maar die langer dan 6 maanden werkloos zijn
- Mensen die aan het omscholen zijn, maar bijles nodig hebben
- Vrouwen vol ambitie, maar die wel zwanger kunnen worden
- Interne medewerkers die zichzelf hebben bewezen, maar te veel kritisch denken
- Gemotiveerde kandidaten, maar die de activiteitensector of de gebruikte software niet kennen
- Werkende ouders, maar die om 18.00 uur willen klaar zijn
- Veerkrachtige mensen na een burn-out, maar die een betere professioneel/persoonlijke balans willen
- Bekwame buitenlanders, maar die slecht Frans spreken
- Betrokken werknemers, maar met een beperking
- Zeldzame talenten, maar die zonder vervoermiddel te ver weg wonen
- Kandidaten die aan alle eisen voldoen, maar homoseksueel zijn
- Ervaren autodidacten, maar die geen diploma hebben
- Durfstudenten, maar waarvan het collegegeld te duur is
- Ervaren mensen die vakbondsbetrokken zijn
- Kandidaten vol goede wil, maar die niet over een professioneel netwerk beschikken
- Vrouwelijke leiders, maar dan wel vrouwen
Voor haar is het duidelijk ketterij om jezelf zulke goede profielen te ontzeggen als je klaagt dat je geen kandidaten kunt vinden. En om het punt naar huis te brengen: “Kortom: er is altijd wel iets mis. »
Wat als het probleem in de arbeidswereld niet een tekort aan talent was, maar een tekort aan empathie en durf? Bedrijven zijn altijd op zoek naar de vijfpotige schapen. Maar zou het niet relevanter zijn om een schaap met vier poten te rekruteren, en zelfs – laten we gek zijn! – op drie poten en om hem te helpen de ontbrekende poten te ontwikkelen?
Helaas weinig (of geen) officiële reacties van HR en recruiters
Het bericht van Magalie Auger werd door meer dan 1.000 mensen gewaardeerd, werd 140 keer opnieuw gepubliceerd en trok meer dan 200 reacties. In wezen mensen die zichzelf herkennen in deze profielen, mensen in de transitie die het met hen eens zijn, maar weinig (of geen) recruiters die hun mea culpa aanbieden. In ieder geval niet in het openbaar op sociale netwerken.
Off the record: ik heb HR-managers gehad die het met mij eens waren, maar toegaven dat ze het zichzelf niet konden permitteren deze discriminatie aan de kaak te stellen en er niet in slaagden de grenzen te verleggen. Geagiteerd, midden in een ethisch conflict, erkennen ze dat ze van compromis naar compromis zijn gegaan. Een houding die ook bij bepaalde recruiters leed veroorzaakt.
En dan zijn er nog de recruiters die de verantwoordelijkheid op zich nemen, die koeltjes de loonadministratie beheren en zeggen: “Dit is mijn werk”. Ze zijn fatalistisch”, betreurt ze. Wij hebben er ook spijt van.
