In Spanje wordt vaak gezegd dat “jongeren niet willen werken” of dat jongeren die werken “als ze het niet sparen, is omdat ze dat niet willen”, iets wat niet met data wordt weerlegd, aangezien eerder het tegendeel waar is. Jongeren zijn voldoende geschoold en bereid om te werken, alleen is de baanonzekerheid zo groot dat het soms lastig is om je aan te passen. Als we hieraan de moeilijkheid toevoegen die jongeren ondervinden bij het verkrijgen van toegang tot huisvesting, omdat de prijzen niet ophouden te stijgen, zou je kunnen zeggen dat jongeren een aanzienlijke economische crisis doormaken.
Daarom is de activist Afra Blanco Hij wilde opkomen ter verdediging van de jonge mensen, die zo bekritiseerd werden door economen als Gonzalo Bernardos, en benadrukte dat de schuld van zijn theoretische 'falen' niet aan hem ligt. De vakbondsman wilde het zich herinneren zakenlieden, die grotendeels verantwoordelijk zijn voor de situatie van jongeren. Voor wit, “Als je gaat zeggen dat jongeren lui zijn”, moeten ze kunnen zeggen dat zakenlieden piraten zijn.”.
“De jongeren worden opgeleid en werken. Hoe kan ik bevestigen dat zakenlieden bijna allemaal piraten zijn? Met overuren. Wat gebeurt er met hen?”, hekelde de activist verbonden aan UGT in een recente interventie in het 'laSexta Xplica'-programma.
Jongeren “werken 67,3 uur per week gratis”
Afra Blanco wilde het belang hechten dat het verdient aan de onbetaalde inspanningen van veel werknemers die onlangs de arbeidsmarkt hebben betreden: “Zonder verder te gaan, jonge werknemers die onbetaald overuren maken Ze werken in totaal 67,3 uur gratis per weekstoppen ze met het verdienen van 140 euro per week en 7.300 euro per jaar.” Tijdens het debat over arbeidskwesties aarzelde hij niet om werkgevers als ‘gieren’ te omschrijven.
Bovendien heeft hij benadrukt dat “piratenzakenlieden niet alleen van hen stelen, maar ook van ons allemaal, omdat de staatskas niet meer binnenkomt, de volksgezondheid geen inkomen meer heeft en daarom zouden die wachtlijsten misschien wel korter zijn, juist als we die middelen hadden. Als die extra uren betaald zouden worden, zouden de politie en de leraren misschien betere omstandigheden hebben.”
Jongeren hebben steeds minder koopkracht
In de discussie werd ook verwezen naar maanlicht waar veel jonge mensen wonen. Joao, een jonge werknemer, legde uit dat hij verschillende banen nodig had: “Ik heb twee banen nodig om rond te komen. Ik heb meerdere werknemers. Het ene salaris is om te betalen en het tweede is om te overleven, niet om goed te leven, terwijl de rekeningen omhoog gaan, de huur exorbitant is… Mijn salaris is als een zucht, zodra het komt gaat het weg. Ik wou dat ik het geld kon vermenigvuldigen, maar dat kan ik niet. Dan vragen ze ons jonge mensen om te sparen en te investeren.”
Van zijn kant wilde de journalist Antonio Maestre onder de aandacht brengen het aanzienlijke verlies aan koopkracht waar de werknemers in Spanje last van hebbenwaarbij de uitdrukking ‘loonglaciatie’ wordt gebruikt om het te beschrijven. Hij legde uit dat sinds 1996 Salarissen zijn nauwelijks met 2% gestegen in het licht van een veel hogere inflatie, wat ertoe heeft geleid dat het inkomen zich al meer dan twintig jaar niet aanpast aan de stijging van de kosten van levensonderhoud, waardoor er een constante kloof ontstaat tussen beloning en basisbehoeften.
